Proclamatie 1988

Vrijdag 1 juli 1988

De rugzak was al gepakt en om 12u nam ik de bus naar Brussel. Nadat ik wat boeken had gekocht voor de reis (2de hands), ging ik naar Marcels kot, maar daar was niemand. Daarom liep ik wat op school rond, waar iedereen zenuwachtig was.

Eerlijk gezegd dacht ik helemaal niet na oer de examens. Pas toen de namen afgeroepen werden, werd ik een beetje zenuwachtig. Marcel stond in de gang te praten met Jos Joosten en leek wel "relaxed", maar ik was ervan overtuigd dat zijn "Huygens" doorslaggevend zou zijn. Ik had persoonlijk het meeste angst voor Heyndrix (een duidelijk onvoldoende).
Lesley was nergens te zien, maar ik had wel het vermoeden dat zij niet veel hoop had.

De directeur, Vermeylen, begon voor één keer op tijd met het afroepen van de 2de Kan. Peggy Bourgignons had een "grootste onderscheiding" en Sonia Dobeni was ook geslaagd (wat ik niet verwacht had). Daarna kwam de 1ste licentie.
Opvallend was de onderscheiding voor Kathleen Essers en op een gegeven ogenblik dacht ik "Nee, ik ben er niet bij!". Toen hoorde ik plots mijn naam, hoewel ik het mij nu niet meer duidelijk kan herinneren.

Voor de proclamatie kwam Heyndrix naar ons en zij heel droogjes dat Marcel niet geslaagd was, en dus kon hij ook niet naar Perugia. Lesley had het ook niet gehaald, voornamelijk voor Italiaans. Samengevat haalden Marcel, Lesley, Annick, Dirk en Frak het niet. Vooral Dirk en Frank waren een verrassing.

Nadat ik heel wat feliciteerde en gefeliciteerd werd, gaf ik een brief af op het secretariaat zodat ze mijn resultaten konden opsturen. Daarna ging ik blij en voldaan naar het Noordstation en thuis was iedereen natuurlijk heel tevreden.

Tegen 21:30 vertrok mijn trein naar Hamburg. in de trein maakte ik kennis met een gehandicapte begeleidster die naar Stuttgart ging en een Franstalige lerares die naar Italië ging. Toen we bijna in Köln kwamen, kregen we het bericht dat de trein niet verder reed naar Hamburg.